💠 دست نوشته ای از یک دانشجوی نخبه پزشکی دانشگاه تهران✨
🌹 معلم گفته بود درباره اینکه آینده میخواهید چه کاره شوید انشاء بنویسیم …
✏️ نوبت به من رسید …رفتم و اینگونه آغاز کردم : چشم که باز کردم خود را در روستایی دیدم و همراه با فرشته اي به نام مادر که مهربانانه هر آنچه در توانش بود براي ما انجام میداد… او بسیار زحمت میکشید و من هم در دنیاي کودکی ام براي عروسکی که او برایم ساخته بود،مادري میکردم و دوست داشتم مثل مادرم خانه دار شوم.
📚 بزرگتر که شدم ، به مدرسه رفتم و محبت معلمی را دیدم که با مهربانی از شهر خود به روستاي ما آمده بود .کار سختی بود،به یکسري حروف الفبا یاد میداد،به یکسري املاء میگفت،به یک سري ریاضی و …. چند مقطع بودیم و یککلاس، ولی او از لحظه لحظه این کار لذت میبرد و همان روز ها بود که خواهر کوچکم را در مقابلم مینشاندم و با جان و دل به او درس یاد میدادم و در رویاي خودم دوست داشتم معلم بشوم …
🍂 گذشت و دست روزگار خواهرم را در یکبیماري از ما گرفت و مادرم را داغدار و من را مصمم تر کرد … شاید اگر پزشکی در روستایمان بود و زودتر به داد خواهرم رسیده بود،الان هنوز ما صداي کودکانه اش را میشنیدیم …
🍃 از معلم مهربانم پرسیدم من چطور میتوانم پزشک بشوم؟او گفت بعد از دوره ابتدایی باید به شهر بروي و بعدها در رشته تجربی رتبه خوبی به دست بیاوري.باخبر شدم در شهر خوابگاه هایی هست که خیرین آماده کرده اند و میتوان در آنجا ماند و به مدرسه رفت.ولی باید درسخوان باشی تا بتوانی بروي.امیدهایم بیشتر شد و بانیانش را از ته جان دعا کردم.
⚡️اشکالی نداشت،من شب و روز درس میخواندم …حال من اینجا هستم،در مدرسه اي در شهر،و هر چند امکاناتم مثل امکانات بچه هاي شهرهاي بزرگ نیست ولی انگیزه اي دارم بیش از فرهاد که کوه مشکلات را برکند،سقفی دارم براي زندگی کردن و درس خواندن و غذایی دارم براي خوردن وسیله اي که ما را به مدرسه میرساند و همه اینها از محبت انسان هایی است که به معناي واقعی انسانند و بی هیچ منتی مهربانند.
حال میفهمم آنچه من میخواهم،نه خانه دار بودن است،نه معلم بودن و نه پزشک بودن،من روحی میخواهم که در یکی از این کالبدها یا کالبدي دیگر جلوه کندو در هر لباسی که باشد،دستگیر باشد و مرهم نهد بر غم هاي دیگران …
✨ انشاء فاطمه پایان یافت و معلم در دفترش 20 گذاشت.بیستی که صفرش کمی خیس بود …
📲 @BonyadeSadr